Μια χορογραφία μας συνοδεύει την νύχτα ώστε να κοιμηθούμε μαζί αν και βρισκόμαστε σε διαφορετικά μέρη.

Kάτι σαν τις ιστορίες τρόμου που μοιραζόμαστε στο σκοτάδι λίγο πριν πάμε για ύπνο.

Στις 15/12 θα είμαστε στο Carme Teatre  στην Βαλένθια. Αμέσος μετά θα μοιραστούμε μια ζεστή σούπα και θα κοιμηθούμε ακούγοντας Dormir Junts Radio

Όσο μοναχικό μπορεί να φαίνεται ένα όνειρο, αυτό δεν αποσπάται από την ανθρώπινη εμπιστοσύνη, από μια ιδέα απελευθέρωσης από τον ατομικισμό που επικρατεί. Κάθε βράδυ όταν κοιμόμαστε, ξεδιπλώνουμε ένα κουβάρι επιφανειακής υποκειμενικότητας και κοινωνικών επιταγών που μας κυβερνούν κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Ο Αριστοτέλης αντιστάθηκε στον πειρασμό να σκεφτεί τον ύπνο ως απλή μονολιθική κατάσταση σε αντίθεση με το ξύπνημα, καθώς η εμπειρία δεν σταματάει για τον ονειροπόλο. Σε ποιο βαθμό ο ύπνος είναι μια φαντασιακή, αισθητηριακή ή απλώς φυσιολογική διαδικασία;

Καθώς κοιμόμαστε μαζί χτίζουμε έναν χώρο ελεύθερο από ό, τι μας κυβερνά όσο είμαστε ξύπνιοι, το φώς, την δράση και την ιεραρχία, αποδεχόμαστε τη συνέχεια του κόσμου στην απουσία μας, σαν μια κοινή εμπειρία που κυριαρχείται από το σκοτάδι, την αδράνεια και την οριζοντιοτητα των σχέσεων.